ما همه کودکان ایرانیم
مادر خویش را نگهبانیم
همه از پشت کیقباد و جمیم
همه از نسل پور دستانیم
زاده کوروش و هخامنشیم
پسر مهرداد و فرهادیم
تیره اردشیر ساسانیم
ملک ایران یکی گلستان است
ما گل سرخ این گلستانیم
ملک الشعرای بهار
فریدون مشیری: شاید ای خستگان وحشت دشت! شاید ای ماندگان ظلمت شب! در بهاری که میرسد از راه گل خورشید ارزوهامان سر زد از لای ابرهای حسود. شاید اکنون کبوتران امید بال در بال امدند فرود... پیش پای سحر بیافشان گل سر راه صبا بسوزان عود به پرستو به گل به سبزه درود!