دل و دینم شد

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست		گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست		که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد		پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست
در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو		به هواداری آن عارض و قامت برخاست
مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت		به تماشای تو آشوب قیامت برخاست
پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت		سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست
حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری		کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست

حافظ

حافظ و یاد اصفهان

 محمد مهدى بن محمد رضا الاصفهانى، در کتاب نصف جهان فى تعریف الاصفهان، درباره دیدار حافظ از اصفهان و یادنامه او چنین مى ‏نویسد:

 خواجه حافظ شیرازى علیه الرحمه در اثناء اسفار خود به اصفهان رسیده مدتى متوقف گشته است و با اهالى اصفهان خوش بر آمده، کمال الفت را پیدا نموده و چون به شیراز رفته است این غزل را در حسرت و افسوس از مفارقت اهل اصفهان و یادآورى ایشان گفته و ضمناً مدح زاینده رود و باغ کاران نموده است:

                    روز وصل دوستداران یاد باد                 یاد باد آن روزگاران یاد باد

 این زمان در کس وفا دارى نماند                 زان وفاداران یاران یاد باد

 کامم از تلخى غم چون زهر گشت                 بانگ نوش باده خواران یاد باد

 من که در تدبیر غم بیچاره‏ام                 چاره آن غمگساران یاد باد

 گر چه یاران فارغند از یاد من                 از من ایشان را هزاران یاد باد

 مبتلا گشتم در این دام بلا                 کوشش آن حق گزاران یاد باد

 گر چه صد رود است از چشم روان                 زنده رود و باغ کاران یاد باد

 راز حافظ بعد از این ناگفته ماند                 اى دریغ از روزگاران یاد باد